مادیت و طبیعت ادویه (دارو)

مادیت و طبیعت ادویه(دارو)

مادیت ادویه (دوا، دارو)

طبق پژوهش های گروه علمی سایت طب الابدان؛ (هنگامی که مادیت مفرد مد نظر باشد،) می توان غذاها را به دو دسته کلی لطیف و غلیظ تقسیم کرد:

۱. غذاهای لطیف، رقیق و زود هضم هستند؛ مانند شیره انگور، آبمیوه و میوه های آبدار

۲. غذاهای غلیظ، کثیف و دیر هضم اند؛ مانند گوشت، سیب زمینی و ریشه ها.

غذاهای لطیف و غلیظ، از لحاظ کیفی، به دو نوع صالح الکیموس و فاسد الکیموس، و از نظر کمی به دو گونه کثیرالغذاء وقلیل الغذاء تقسیم می شوند. کالا

از غذاهای صالح الکیموس، خون طبیعی و صاف تولید می شود؛ مانند کباب گوشت بره تازه، نان و تخم مرغ آب پز عسلی.

از غذاهای فاسد الکیموس، خون غیر طبیعی تولید می شود؛ مانند پنیر شور و ماهی خشک شده.

غذاهای کثیرالغذا، مقوی اند و در بدن خون زیاد تولید می کنند؛ مثل گوشت و نان.

غذاهای قلیل الغذا، کم انرژی هستند و خون کمی تولید می کنند؛ مانند برخی سبزیجات.

درواقع مفردی که مادیت آن در نظر گرفته شده باشد، غذا محسوب می شود و مفردی که طبیعت یا خاصیت آن مد نظر باشد، دواست. تفاوت غذا و دوا در این است که دوا پس از ورود به بدن و جریان خون، بر مزاج و بدن تأثیر می گذارد؛ درحالی که غذا تأثیری بر بدن نمی گذارد و تنها تولید انرژی می کند و به عبارتی بدل مایتحلل می شود.

طبیعت ادویه

اگر دوا یا غذایی که به بدن انسان سالم وارد می شود، مزاج معتدل داشته باشد، پس از فعل و انفعالات بدن و تأثیر حرارت غریزی بر آن، کیفیتی برابر با کیفیت بدن می یابد و با استفاده مکرر آن دوا یا غذا، تغییری در مزاج اصلی بدن حاصل نمی شود؛ ولی مفرداتی که مزاج معتدل ندارند، از لحاظ کیفیت هشت مزاج گوناگون را تشکیل می دهند: گرم، سرد، تر، خشک، گرم وتر، گرم و خشک، سرد و تر، و سرد و خشک. این مزاج ها در چهار درجه تقسیم بندی می شوند:

درجه اول: آنچه پس از استفاده، در بدن تغییر ایجاد می کند اما آن تغییر احساس نمی شود.

درجه دوم: آنچه در بدن تغییری محسوس ایجاد می کند؛ ولی این دگرگونی هیچ ضرری برای بدن ندارد.

درجه سوم: آنچه ممکن است به بدن ضرر برساند؛ اما باعث مرگ نمی شود.

درجه چهارم: آنچه خوردن بدون تدبیر آن باعث مرگ انسان می شود.