عجایب عسل و زنبور عسل
عسل به سرعت توسط بدن شخصی که آن را مصرف می کند جذب می شود. در واقع، زنبور عسل به ما عسلی از پیش هضم شده هدیه می کند.
پس از انجام اعمال تغلیظ و تبدیل شهد به عسل، این ماده در حفره های کندو قرار داده شده و در آنها خالص می شود و شکل نهایی را بخود می گیرد. در این مرحله، عسل می رسد.
این پدیده بر حسب گرمایی که درون کندو وجود دارد، ۳ تا ۴ روز طول می کشد.
کارگران عسل را در حفره ها ریخته و برای این که هوا در کندو جریان یابد و باز هم کمی از آب اضافی عسل گرفته شود، بال های خود را به هم می زنند.
این آخرین مرحله ی تغلیظ عسل است که پس از آن تنها ۲۰ درصد آب (یعنی درست نسبت معکوس با شهد اولیه) در عسل باقی می ماند.
به این ترتیب، عسل بدست آمده از نظر قند غنی بوده و دیگر دچار تخمیر نمی شود.
در این حالت، زنبورها می توانند در حفره ها را ببندند.
این کار باعث می شود تا عسل کاملا توسط این درپوش مومی حفاظت شود.
تهیه یک کیلو عسل با ۲۵ هزار پرواز
در هر پرواز، هر زنبور می تواند تا ۴۰ میلی گرم شهد به کندو ببرد. در نتیجه برای تهیه یک کیلوگرم عسل، زنبورها باید ۲۵ هزار بار پرواز کنند.
در صورتی که شرایط مناسب باشد، هزاران زنبور با هم برای جمع آوری شهد، حرکت می کنند.
در برخی از روزهای استثنایی برای جمع آوری شهد یک کند و می تواند تا ۶ کیلوگرم عسل تولید کند.
گاهی اتفاق می افتد که جا برای ذخیره ی عسل کم بوده و زنبورها از حفره هایی که برای تخم گذاری هستند نیز برای این کار استفاده میکنند.
مسأله ای که باعث کاهش فعالیت ملکه میشود. نوعی توقف طبیعی تخمگذاری محسوب می شود.
در کندوهای متحرک می توان با گذاشتن شانهای اضافی در کندو از این کار جلوگیری کرد.
ثبت دیدگاه